Οι προπονητές θέλουν, τα σωματεία μπορούν;

Του Αντώνη Κεραμιδά:

Η πολυαναμενόμενη προκήρυξη για την ίδρυση σχολής προπονητών για τα αθλήματα της γυμναστικής έχει ανακοινωθεί εδώ και καιρό στην ιστοσελίδα της ΕΓΟ.

Η αλήθεια είναι ότι αναμένεται με πολύ ενδιαφέρον προκειμένου να πιστοποιηθούν και τυπικά οι ενδιαφερόμενοι που επιθυμούν να ασχοληθούν με τη προπονητική. Η εμπειρία μου από την συμμετοχή μου ως διδάσκων στη «Διοίκηση αθλητισμού» στην προηγούμενη σχολή προπονητών που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα, έδειξε ότι υπήρχε πραγματικό ενδιαφέρον από νέους ανθρώπους που θέλουν να ανιχνεύσουν και «διαφορετικές» πλευρές της ενασχόλησης με τον πρωταθλητισμό, τέτοιες που θα τους ωθήσουν να αισθάνονται περισσότερο σίγουροι για την θέση ευθύνης την οποία αναλαμβάνουν μέσα σε σωματεία.

Όμως, παράλληλα με το ενδιαφέρον των προπονητών, αναδείχθηκε (με πολύ πίκρα πολλές φορές) μέσω της διαδικασίας και η δυσαρμονία της επικοινωνίας του προπονητή με τους ανθρώπους που διοικούν τα σωματεία. Ο προπονητής, ως γνωστόν, εκτός από "προπονητής" απαιτείται να κατέχει (ως προϋπόθεση) την ικανότητα οργάνωσης και ορθής διοίκησης του αθλητικού του δυναμικού σε περιβάλλοντα που, πολλές φορές δεν ευνοούν τέτοιου είδους προγραμματισμούς.

Και το ερώτημα είναι: Αρκεί η ατομική οργανωτική προσπάθεια του προπονητή ώστε να «ικανοποιηθούν» οι παράγοντες του σωματείου προς την επίτευξη του «στόχου»; Όχι φυσικά. Ο βαθμός της επιτυχίας (στόχοι) ενός σωματείου έχει σχέση με την ποιότητα της συνεργασίας μεταξύ των προπονητών και των παραγόντων που θεσμικά διοικούν και αποφασίζουν για το σωματείο. Αλλά, η κάθε συνεργασία απαιτεί και κάποιες προϋποθέσεις προκειμένου να γίνεται κατανοητή η συνολική προσπάθεια και έργο του προπονητή ο οποίος διαχειρίζεται ανθρώπινες παιδικές ψυχές σε ένα άθλημα με ιδιαίτερες απατήσεις σε πολλά επίπεδα. Ο νομοθέτης σύμφωνα με τον αθλητικό νόμο ορίζει πως, ιεραρχικά, ένας παράγοντας του αθλητισμού (κυρίως γονέας αθλητή) , μέλος ενός Δ.Σ. μπορεί να "ελέγχει" έναν προπονητή . Και εδώ τίθεται ένα πιο σοβαρό ερώτημα. Με ποιες γνώσεις ένας άνθρωπος εκτός αθλητισμού, μπορεί να αξιολογεί το έργο του προπονητή σε τεχνικό και διοικητικό επίπεδο; Μπορεί, μόνον με το εφόδιο της αγάπης του για το άθλημα να υποβοηθά και να στηρίζει το έργο του προπονητή; Ο απλός παράγοντας είναι ένας γονέας που προσφέρει την υπηρεσίες του σε μια συλλογικότητα στην οποία, η κάθε πρόοδος απαιτεί ιδιαίτερη γνώση και αφοσίωση με βάση τον προγραμματισμό τού ενορχηστρωτή της συνολικής προσπάθειας που λέγεται προπονητής.

Απαίτηση για γνώση της προπονητικής επιστήμης  δεν μπορεί να υπάρξει για το κάθε μέλος του Δ.Σ., αλλά αυτό που χρειάζεται και απαιτείται, είναι η συστηματική εκπαίδευση του ώστε να κατανοήσει βασικές αρχές της φιλοσοφίας του πρωταθλητισμού και της ουσιαστικής οργάνωσης μιας συλλογικότητας που διαχειρίζεται ένα πολύπλοκο άθλημα με συγκεκριμένες απαιτήσεις. Η εποχή του πειραματισμού, της προχειρότητας, του ερασιτεχνισμού και της ανευθυνότητας δεν έχουν πλέον θέση σε χώρους που η επιστήμη του αθλητισμού και της οργάνωσής του πρέπει να αποτελούν πρώτη προτεραιότητα.

Αυτά, αν θέλουμε η σχολή προπονητών να έχει νόημα και αν φυσικά επιζητούμε την πρόοδο και όχι την κάλυψη της ματαιοδοξίας μας μέσα σε σωματεία τα οποία δημιουργούνται στο «πόδι», αλλοιώνοντας και προσβάλλοντας πολλές φορές την ίδια την «ιδέα» της γυμναστικής.