Δυσκολία και Καλλιτεχνία στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα ενόργανης, που βρίσκεται η Ελλάδα;
Του Θανάση Κοσμίδη
Άλλο ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα ενόργανης Γυμναστικής βρίσκεται σε εξέλιξη με πολλές απαιτήσεις και ιδιαιτερότητες. Έχουμε προκρίσεις ενόψει των Ολυμπιακών αγώνων σε ομαδικό και ατομικό επίπεδο. Η εντύπωση που αφήνει μετά την ολοκλήρωση των πρώτων παρουσιών στους άνδρες είναι πολυδιάστατη.
Φαίνεται ότι υπάρχει ένα ‘’κυνήγι‘’ των αθλητών στον παράγοντα δυσκολία (κάτι που έχει αρχίσει να γίνεται εδώ και πολύ καιρό φυσικά) που πολλές φορές αποβαίνει εις βάρος της αριστοτεχνικής εκτέλεσης των ασκήσεων και προγραμμάτων. Υπάρχουν βέβαια και κάποιες εξαιρέσεις όπου οι αθλητές συνδυάζουν πολύ καλά την δυσκολία του προγράμματος με όμορφες εκτελέσεις, όμως δύσκολα μπορούν να κάνουν την διαφορά στην συνολική εικόνα.
Η αίσθηση μου είναι ότι, οι αθλητές επένδυσαν πολύ στο κομμάτι των επιδοτήσεων και της δυσκολίας και τώρα το ‘’μπαλάκι» πέφτει στους κριτές που αξιολογούν την εκτέλεση. Η λογική ότι, όταν ξεκινά ένα πρόγραμμα έχει ένα βαθμό μειώσεις και περιμένουμε την έξοδο, δημιουργεί σύγχυση σε αθλητές και θεατές.
Για άλλη μια φορά λείπει από την διοργάνωση ο ολοκληρωμένος αθλητής ‘’προσωπικότητα’’ που θα διαφημίσει το άθλημα και θα ξεσηκώσει το κοινό απλά και μόνο με την παρουσία του, ακόμα και σε πολύ απλά στοιχεία, όπως γίνονταν στο παρελθόν με τον Νέμοφ και τον Σέρμπο ή ακόμα παλαιότερα με τον ΛιΝίγκ και τον ΤονγκΦέι.
Κλείνοντας έχω για άλλη μια φορά την ίδια απορία:
Στις 12 ομάδες - χώρες που πήραν την απευθείας πρόκριση για τους Ολυμπιακούς του Παρισιού ήταν εκτός από τις παραδοσιακά μεγάλες δυνάμεις του αθλήματος (Ιαπωνία, Κίνα, Μεγάλη Βρετανία) και η Ιταλία με την Ισπανία που είχαν μια μεγάλη κάμψη την τελευταία 5ετία, η Τουρκία που στο παρελθόν τους κερδίζαμε και τους κοιτούσαμε (εσφαλμένα βεβαίως) με υπεροπτικό βλέμμα, η Ολλανδία, η μικρή Ελβετία και φυσικά η Ουκρανία της οποίας οι αθλητές κατάφεραν να πάρουν την πρόκριση κάνοντας προπόνηση μέσα στα συντρίμμια πολέμου. Και η Ελλάδα, για άλλη μια φορά σε ομαδικό επίπεδο είναι αδικαιολόγητα απούσα και περιμένει από τον Πετρούνια να σώσει την ‘’παρτίδα για την πατρίδα’’.
Μήπως θα έπρεπε κάποια στιγμή να απασχολήσει σοβαρά την εκάστοτε διοίκηση της ομοσπονδίας το γεγονός αυτό της μόνιμης απουσίας μας από τις μεγάλες διοργανώσεις; Μήπως θα έπρεπε να δει την πραγματικότητα και να φτιάξει ένα μακροπρόθεσμο πλάνο δουλειάς; Μήπως θα έπρεπε να πάψει να ‘’χαϊδεύει’’ αυτιά προς ιδίαν τέρψιν αλλά και ως άλλοθι για την έλλειψη μακροπρόθεσμου προγραμματισμού ;
Τόσο δύσκολο οικονομικά , θεσμικά και οργανωτικά είναι να ‘’αρπάξουμε’’ τα 14άρων χρονών και άνω, να τα στρώσουμε στην δουλειά και να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για το 2028 και 2032; Θέληση και οργάνωση χρειάζεται και όχι χρήματα, αγκυλώσεις και δικαιολογίες.
Πρέπει να σταματήσει επτιτέλους η ‘’άφεση αμαρτιών’’ και η μόνιμη δικαιολογία ότι "πάμε για την απόκτηση εμπειριών και να απολαύσουμε τον αγώνα". Διότι, πολύ φοβάμαι ότι μετά τον Πετρούνια και δίχως να έχουμε ετοιμάσει την διάδοχη κατάσταση σε ομαδικό επίπεδο όπως σχεδόν όλες οι χώρες πράττουν σήμερα, η Ελληνική γυμναστική θα βρεθεί σε πολύ άσχημη κατάσταση (και όχι σίγουρα προ εκπλήξεων) διεθνώς.
Πρέπει ν΄αρχίσουμε να μιλάμε την γλώσσα της αλήθειας ακόμη και στα μέσα επικοινωνίας. Χρειάζεται η ίδια η Ομοσπονδία να αρχίσει να προσαρμόζεται σε μια νέα εποχή επαφής με τον κόσμο. Αν δει κάποιος τις ανακοινώσεις και τις δημοσιεύσεις της στα κοινωνικά δίκτυα δεν φαίνεται πουθενά πως είμαστε αθλητική Ομοσπονδία. Απλά μεταφέρουμε ειδήσεις σαν μια παραδοσιακή εφημερίδα περασμένης εποχής. Χρειάζεται να ενημερώνεται ο κόσμος για τα βασικά τεχνικά στοιχεία που παρουσιάζουν οι αθλητές, τις δυσκολίες σε προπονητικό επίπεδο αναλύοντας ασκήσεις και προγράμματα όπως γίνεται σε όλη την σύγχρονη εξειδικευμένη αθλητική δημοσιογραφία έτσι ώστε ο κόσμος να κατανοεί το πόσο δύσκολο αλλά ταυτόχρονα υπέροχο είναι να ασχολείται κάποιο παιδί με την γυμναστική. Το βασικό κοινό που διαβάζει είναι κυρίως άνθρωποι της γυμναστικής και έτσι πρέπει να συμπεριφερόμαστε.
