Oksana Chusovitina. Στα 41 της δε συνεχίζει απλά να αγωνίζεται, αλλά συνεχίζει και να κερδίζει
Αν κάποτε, παρασυρμένος από τη νοσταλγία για την ενόργανη γυμναστική ενός αλλιώτικου καιρού, βρεις τον εαυτό σου να βλέπει κακής ποιότητας βίντεο από τους Ολυμπιακούς της Μπαρτσελόνα, σίγουρα θα προσέξεις πόσα πράγματα έχουν αλλάξει στο άθλημά μας.
Όμως, κάπου ανάμεσα στις αθλήτριες που, εκπροσωπώντας χώρες που δεν υπάρχουν πια, αγωνίζονται σε έναν διαφορετικό ίππο και βαθμολογούνται με ένα τελείως διαφορετικό σύστημα βαθμολόγησης, θα βρεις ένα οικείο πρόσωπο, που λίγες μόλις εβδομάδες πριν είχες δει στην οθόνη σου, κατά τη μετάδοση των Αγώνων του Ρίο. Πρόκειται φυσικά για τη θρυλική Oksana Chusovitina, η παρουσία της οποίας αποτελεί πλέον μια σταθερά σε ένα άθλημα που αλλάζει διαρκώς.
Η Chusovitina ξεκίνησε την καριέρα της εκπροσωπώντας τη Σοβιετική Ένωση, τα ανεξάρτητα πλέον κράτη – μέλη της οποίας κέρδισαν το τελευταίο τους χρυσό μετάλλιο ως Ενωμένη Ομάδα στους Ολυμπιακούς του 1992. Έπειτα, αγωνίστηκε στα χρώματα της γενέτειρα της, του Ουζμπεκιστάν, κατορθώνοντας να δείξει υψηλό επίπεδο παρά τις δύσκολες συνθήκες προπόνησής της. Η ζωή της άλλαξε ριζικά το 2002, όταν ο τρίχρονος τότε γιος της διαγνώστηκε με λευχαιμία. Βλέποντας ότι η πατρίδα της αδυνατούσε να προσφέρει στο παιδί της την ιατρική περίθαλψη που χρειαζόταν, η Oksana αναζήτησε μία καλύτερη θεραπεία για αυτόν στην Κολωνία, όπου συνέχισε να προπονείται για τα επόμενα χρόνια. Τελικά, ξεκίνησε να αγωνίζεται για τη Γερμανία το 2006 και κέρδισε το πρώτο ατομικό Ολυμπιακό της μετάλλιο το 2008. Αν και είχε αρχικά δηλώσει ότι θα έληγε την καριέρα της μετά το 2009, συνέχισε να φέρνει επιτυχίες στη χώρα που έσωσε τη ζωή του γιου της, κερδίζοντας το ασημένιο μετάλλιο του ίππου στο παγκόσμιο του 2011 και κατακτώντας την πέμπτη θέση στο ίδιο όργανο στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου το 2012. Οι Αγώνες αυτοί, υποτίθεται ότι θα ήταν και οι τελευταίοι της καριέρας της. Κι όμως, το 2013 τη βρήκε πάλι στο γυμναστήριο και μέσα στα επόμενα χρόνια, αγωνίστηκε σε τρία παγκόσμια πρωταθλήματα και φυσικά, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016, εκπροσωπώντας ξανά του Ουζμπεκιστάν.
Στα 41 της χρόνια, η Chusovitina δε συνεχίζει απλά να αγωνίζεται, αλλά συνεχίζει και να κερδίζει! Μέσα στο 2016, κατέκτησε τρία χρυσά μετάλλια σε παγκόσμια κύπελλα και ένα ασημένιο στο προολυμπιακό Test Event του Ρίο και κατετάγη πέμπτη στον ίππο στους Ολυμπιακούς αγώνες, νικώντας αθλήτριες με τα μισά της χρόνια. Έκανε μάλιστα ολόκληρο τον κόσμο να κρατήσει την ανάσα του, εκτελώντας τον πιο δύσκολο ίππο που έχει γίνει ποτέ από γυναίκα, τον produnova. Ο τρόπος που εκτελεί τον ίππο αυτό έχει σίγουρα πολλά προβλήματα, όμως οι γυναίκες που έχουν καταφέρει να τον προσγειώσουν επιτυχώς μπορούν να μετρηθούν στα δάχτυλα του ενός χεριού, κι η Oksana τον παρουσίασε για πρώτη φορά το 2015, όταν δηλαδή ήταν 40 χρονών!
Μία καριέρα σαν τη δική της θα ήταν σίγουρα εντυπωσιακή σε κάθε άθλημα. Όμως, το γεγονός ότι πρόκειται για την ενόργανη γυμναστική, όπου ήδη θεωρείσαι υπερβολικά μεγάλος στα 22 σου, καθιστά τα κατορθώματά της απλά ασύλληπτα. Μέσα από την επιτυχία της, έχει καταρρίψει τα στερεότυπα του αθλήματος και έχει αποδείξει σε ολόκληρο τον κόσμο ότι η γυμναστική δεν έχει ηλικία. Καμία άλλη αθλήτρια δεν έχει καταφέρει ούτε καν να πλησιάσει τα χρόνια της. Για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης, μπορούμε απλά να αναφέρουμε ότι η δική μας Βασιλική Μιλλούση, που ήταν η δεύτερη μεγαλύτερη σε ηλικία αθλήτρια στο Ρίο, είναι σχεδόν δέκα χρόνια νεώτερη από την Oksana. Το 1991, η Chusovitina ήταν μέλος της ίδιας ομάδας με τον Valeri Liukin και το 2008 αγωνίστηκε ενάντια στην κόρη του, Nastia Liukin, η οποία έχει πια βγει στη σύνταξη.
Στέφθηκε Ολυμπιακή πρωταθλήτρια το 1992, όταν Ολυμπιονίκες όπως η Simone Biles, η Aly Raisman και η Aliya Mustafina δεν υπήρχαν καν ως ιδέες στο μυαλό των γονιών τους κι αγωνίζεται ενάντια σε αθλήτριες που είναι μικρότερες σε ηλικία από το γιο της. Μέσα στη μακροχρόνια καριέρα της, έχει κερδίσει πλήθος μεταλλίων σε σημαντικές διοργανώσεις και έχει εφεύρει πολλαπλές ασκήσεις, συμπεριλαμβανομένου του διπλού τεντωμένου σάλτου με έναν ελιγμό, που βοήθησε τη Simone Biles να κερδίσει τον Ολυμπιακό τίτλο στις ασκήσεις εδάφους αλλά και του rudi με το οποίο η Giulia Steingruber κατέκτησε ένα ιστορικό χάλκινο μετάλλιο για την Ελβετία στο Ρίο. Ήταν η μεγαλύτερη σε ηλικία αθλήτρια που αγωνίστηκε στην ενόργανη γυμναστική στην Αθήνα το 2004, στο Πεκίνο το 2008, στο Λονδίνο το 2012 και στο Ρίο το 2016, και φαίνεται αποφασισμένη να είναι και η γηραιότερη που θα αγωνιστεί στο Τόκυο, το 2020. Ναι, κι όμως! Οι έβδομοι Ολυμπιακοί Αγώνες της μπορεί να έφτασαν στο τέλος τους, αλλά η καριέρα της συνεχίζεται. Ενώ πολλές από τις κατά πολύ νεώτερες συναθλήτριές της αποχαιρέτησαν το άθλημα στο Ρίο, εκείνη απλά ανανέωσε το ραντεβού της με τους φίλους της γυμναστικής για Μοντρεάλ, όπου ελπίζει να αγωνιστεί στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του 2017.
Τι είναι λοιπόν αυτό που παρακίνησε την Chusovitina να συνεχίσει να αγωνίζεται μέχρι τα σαράντα της, σε ένα άθλημα που πολλοί πιστεύουν ότι είναι φτιαγμένο για έφηβες; Πού βρίσκει τη φιλοδοξία, τη δύναμη και την ενέργεια να ξυπνάει κάθε πρωί, να προπονείται σκληρά και να αποδεικνύει ότι η ηλικία είναι απλά ένας αριθμός, μετά από τόσα χρόνια, μετά από τόσα μετάλλια και μετά από τόσους τραυματισμούς; Όταν της τέθηκε αυτή η ερώτηση το 2011, η σπουδαία αθλήτρια έδωσε μια λακωνική και περιεκτική απάντηση, λέγοντας μόνο τρεις λέξεις «Αγαπώ τη γυμναστική!»
Xριστίνα Φιλιππάκη
